Ottmar Hörl
Instalacja „Dama z gronostajem”
Dodawanie i ujmowanie

Kraków, Plac Marii Magdaleny,
05 – 25.09.2009

Ottmar Hörl, rektor Akademii Sztuk Pięknych w Norymberdze, od lat realizuje projekty łączące sztukę z przestrzenią publiczną. Jego prace składają się z tysięcy identycznych, wykonanych z tworzywa sztucznego figur, nawiązujących do najważniejszych, klasycznych dzieł sztuki lub symboli miasta, w którym instalacja została zrealizowana.

Strona internetowa projektu,

informacje o sesji fotograficznej i konkursie na najładniejszy, najzabawniejszy, najbardziej oryginalny PORTRET WSPÓŁCZESNEJ DAMY Z GRONOSTAJEM:
www.damazgronostajem.com

Do jego najsłynniejszych projektów należą: „Berlin-Baeren“ powstały na berlińskiej ulicy Unten den Linden pomiędzy Bramą Brandenburską a Friedrichstraße, w ramach inicjatywy „Boulevard Metropolis“ (2000), Skrzaty na placu Maxa-Josefa w Monachium z okazji Międzynarodowego Festiwalu Operowego (1998), "Zające" w Norymberdze, aby uczcić jubileusz 500-lecia powstania obrazu Albrechta Dürera "Młody zając" (2003), "Richard Wagner w 21 wieku" w Bayreuth (2005) oraz sowy w Atenach (2005).

Każda z tych prac, jako wielkoformatowa rzeźba, wchodzi w architekturę miasta i zmienia jego postrzeganie. „Sztuka dla mnie nie jest podlegającą hierarchii koncepcją, przeciwnie walczę o to, aby dotarła ona do jak największej liczby osób” wyjaśniał swój cel artysta, a Christoph Maisenbacher pisał: „Ottmar Hörl oferuje swoją sztukę każdemu. Można jej dotknąć, można się pomiędzy nią poruszać, nawet dzieci cieszą się z obcowania z tymi, zrealizowanymi według zasady organizacji Hörla, instalacjami. Artysta tworzy sztukę, ale najpierw oferuje nam obiekty, które w konsekwencji i dzięki powyższej koncepcji, dzięki oddziaływaniu wynikającemu z takiego a nie innego ich usytuowania, stają się dziełem sztuki. Psy Richarda Wagnera umieszczone w przestrzeni miasta Bayreuth przywoływały bardzo osobisty i dotychczas nieznany aspekt z życia wielkiego kompozytora, który wykraczał poza elitarną, historyczną, polityczną i akademicką pozę, jaką zawdzięcza słynnemu festiwalowi. Podobnie stało się z zającem Dürera; Hörl zwrócił on uwagę na dzieło wielkiego niemieckiego twórcy tych wszystkich, którzy do tej pory nie znali ani Wagnera ani Dürera.”